TakeRoot Festival 2019 uitverkocht.​

​
Inmiddels de 22e editie van dit succesvolle festival. Dit jaar veel grote namen zoals Son Volt en Drive-By Truckers. Deze affiche trekt veel bezoekers, het is dan ook druk en met drieduizend man is het festival uitverkocht. Roots muziek leeft nog steeds, gelukkig. ​

In de Foyer vooraf onder het genot van een biertje een plan gemaakt welke acts we wel en niet zouden gaan bekijken. Vaak loopt het toch weer anders dan je bedacht had, maar vooruit. ​

Ik begin met Caroline Spence uit Nashville. Geïnspireerd door haar moeder, die platen draaide van Emmylou Harris en Patty Griffin. Gepresenteerd als best bewaarde geheim. Ze doet het in haar eentje, maar vanavond als verrassing met een volledige band. Klinkt mooi, pure country muziek. Ze heeft een mooie stem, iets geknepen, lekkere luistermuziek. De vergelijking met Ilse De Lange is snel gemaakt. En dan vind ik Caroline eigenlijk maar flauw, er zit geen enkel ruw of schurend randje aan, keurig binnen de lijntjes allemaal. Waarom is zij groot in Nashville en Ilse DeLange niet? ​

Toch maar door naar de foyer waar The Rails geprogrammeerd staan. Dit duo bestaat uit Kami Thompson (dochter van Richard Thompson) en James Walbourne (gitarist van onder andere Son Volt en The Pretenders). Afkomstig uit Londen, maar hun laatste album, "Cancel The Sun" is opgenomen in Nashville. Dan is het cirkeltje voor wat betreft americana weer rond. En dat laten ze ook zien op het podium. Kami is voornamelijk van de vocalen waarbij ze slag gitaar speelt en James van de vocalen maar nog meer van fantastisch gitaarwerk. Maar wat een geweldig duo, fantastische samenzang, een zeer aangename verrassing. Bap Kennedy, ook uit Londen en onlangs overleden wordt geëerd met een cover van hem genaamd "On The Mighty Ocean Alcohol", een prachtig nummer. ​

Om nog een plekje te kunnen bemachtigen in de basement weet ik uit ervaring dat je ruim voor aanvang aanwezig moet zijn, anders sta je voor een strenge bewaker die de toegang verspert. Het is bomvol maar gelukkig nog net op tijd, want Tyler Ramsey wil ik niet missen. Tyler was in het verleden lid van de Band Of Horses, maar heeft zijn leven compleet verandert. Naar het platteland vertrokken, gezinnetje gesticht en als artiest solo gegaan. Volgens de presentator gebeuren er altijd spannende dingen in de kelder, dus de lat ligt hoog. Het duurt even voordat Tyler het podium opkomt na de aankondiging; hij begint solo met het nummer "1000 Black Birds" waarbij hij zichzelf begeleidt op gitaar. Opvallende gelijkenis met Torgeir Waldemar qua uiterlijk en muziekstijl. Dan komt de band erbij op het podium. Het intieme intro wordt ineens ingeruild voor een stevig geluid, wauw. De drummer, fantastisch werk levert hij af. Maar ook de pedalsteel speler doet het fantastisch. Dat levert een heerlijke country sfeertje weer. Als hij zijn mondharmonica erbij pakt dan hebben we hier een serieuze Neil Young adept voor ons staan. Dit optreden smaakt zeker naar meer.​

In de grote zaal staat Josh Ritter, solo, jammer, dat zou met band in deze zaal veel meer impact hebben. Snel naar de kleine zaal, waar we een optreden gaan zien van The Delines. Vier jaar geleden stonden ze hier ook al op het podium maar dan in de veel kleinere Binnenzaal. Sindsdien hebben ze heel veel furore gemaakt, onder andere met het onlangs uitgebrachte album "Imperial Hotel". The Delines is een band samengesteld rondom Amy Boone en Willy Vlautin. The Delines staan bekend om hun zeer ingetogen country-soul. Geen harde gitaren of drums, maar alles heel subtiel. Daarom ben ik zeer benieuwd naar het optreden hier. Tijdens de soundcheck was ik al aanwezig in de zaal en kreeg ik het al benauwd hoe het zou gaan klinken. En dat was niet best, de vocals waren niet te verstaan en de bass stond veel te hard. Wat is dit jammer; wat een hoogtepunt had moeten worden, viel compleet in het water.

​Tussendoor Lilly Hiatt heel even aan het werk gezien. Een aantal jaren ook al op TakeRoot maar toen zonder een drummer, en dat was toch wel een aderlating. Maar vanavond staat ze er met een complete band, en wat een power, wat een kracht. Lekker stoer als een echte rockchick staat ze te spelen.

Eén van de hoofdacts vanavond is Son Volt. ​Ontstaan uit de scheiding van Uncle Tupelo. De bezetting van de band is nogal aan wisselingen onderhevig geweest, maar Jay Farrar is altijd de frontman gebleven. In een bomvolle zaal is iedereen vol verwachting. Echter die kunnen ze wat mij betreft niet waarmaken. Wel komen er een aantal fantastische nummers voorbij zoals "Cherokee St" en "Windfall". Maar op één of andere manier is er geen interactie met de zaal. Ook tussen de bandleden is geen cohesie, ze spelen allen hun dingetje, starend naar de achterkant van de zaal, heel stoïcijns. Het geluid is ook niet goed, één bak met galmend geluid. Nee tegenvaller, behalve het laatste nummer: "Chickamauga" nog uit het tijdperk van Uncle Tupelo. ​

The Long Ryders zijn van een heel andere orde. Ik sprak enkele diehard fans die ze dertig jaar geleden ook al eens hier hadden zien optreden, toch mooi dat ze nog steeds fans hebben en hier zijn. Al een hele tijd niets van ze gehoord, en zo ineens is daar een nieuw album "Psychedelic Country Soul" en tour. Drie gitaristen en een drummer; ze zijn zeer enthousiast gezien ook het feit dat de gitaarhalzen regelmatig helemaal de lucht in gaan. Sid Griffith is de frontman en vertelt dat ze hier al eerder hadden opgetreden en dat je hier eigenlijk twee keer op het podium moet staan; één keer vanaf de hemel en één keer vanaf de vloer. De vocals zijn prima, vooral van bassist Tom Stevens. Met gemak spelen ze de zaal plat met mooie rifjes ala The Jayhawks. . Ze hebben er duidelijk veel zin in. ​

De grootste naam op de affiche en één van headliners die het forfait van Brandi Carlile moest laten vergeten waren de alt-country rockers van Drive-By Truckers. Ze spelen vanavond in een vierkoppige bezetting, helaas zonder gitarist, multi-instrumentalist Jay Gonzalez, een energieke set met vooral een Patterson Hood die als een bezetene tekeer gaat en zo de jetlag uit zijn lijf schudt. Cooley heeft zijn naam niet gestolen en speelt in dit alles zijn coole, maar wel virtuoze rol, terwijl bassist Matt Patton het ganse optreden met een brede smile op zijn gezicht op wolkjes drijft. Dit deden ook de DBT fans. Drive-By Truckers is de laatste jaren bijna een protestband geworden, die de harde politiek van Trump en het racisme aanklaagt en dit is duidelijk hoorbaar op hun laatste plaat "American Band", zoals in de bitsige en strijdvaardige opener "Ramon Casiano"; een verhaal dat nog altijd actueel is en dat de NRA aanklaagt, na de verschrikkelijke dood van deze vijtienjarige Hispanico .Benieuwd hoe hun nieuwe plaat zal klinken die ze zoals beloofd volgend voorjaar komen voorstellen en welke onderwerpen deze zal aansnijden, maar ondertussen was het genieten van hun gepatenteerde ritme in het heerlijk Cooley nummer "A Ghost To Most", zonder pedal steel weliswaar, heerlijk vuur spuwende gitaren in het bijtende "Sink Hole", hun Stones rocker "Marry Me", een heerlijke speciaal guest verschijning van hun vroegere streekgenootje Lilly Hiatt in "My Sweet Anette" en het droevige door Patterson Hood ingeleide herdenkingsnummer aan de veel te vroeg aan aids overleden held-muzikant Greg Smalley in de topper "The Living Bubba". Drive-By Truckers kroonden zich meer dan verdiend tot topper van de toppers op dit festival. ​

Andrew Adkins was voor mij een complete verrassing. Deze Amerikaan heeft jaren als frontman van bluegrass band The Wild Rumpus gefungeerd, maar besloot om solo verder te gaan. Muziekstijl is meer richting singer-songwriter gegaan. Inmiddels vierde plaat "Who I Am" uitgebracht, een beauty. Live treedt hij op met Clint Lewiss op staande bass. Het is Appalachen time volgens de presentator en daar komt Andrew aan op blote voeten. De bassist zorgt voor het bluegrass sfeertje, toch is het meer singer-songwriter. Andrew heeft een prachtige stem; als je de ogen dicht doet denk je echt dat John Prine voor je staat. Fantastische liedjes, vooral over de liefde voor zijn vriendin die in de zaal zit, maar niet herkend wil worden. Nog fraaier zijn de hilarische verhalen die hij tussendoor vertelt, een ras entertainer en pakt het publiek in met prachtige verhalen en even mooie liedjes.​

Al met al kunnen we stellen dat TakeRoot een fantastische line up had. Toch kwamen de headliners niet helemaal uit z'n verf, daartegen over stond dat The Rails, Tyler Ramsey en Andrew Adkins verrassend goed uit de verf kwamen. Veel gezien maar ook veel niet gezien. Het was mogelijk om een compleet andere avond gehad te hebben dan wij, een eenduidige conclusie is dan ook niet te maken. Op naar de 23e editie.​
​
Roelof Passies​

Foto's © Yvo Zels